اختلال وسواس فکری عملی

OCD چیست

اختلال وسواس فکری-اجباری (OCD) یک اختلال طولانی مدت است که در آن فرد افکار غیر قابل کنترل و تکرار شونده (وسواس) را تجربه می کند، رفتارهای تکراری (اجبار) یا هر دو را انجام می دهد. افراد مبتلا به OCD علائم زمان بری دارند که می تواند باعث ناراحتی قابل توجه یا تداخل در زندگی روزمره شود. با این حال، درمان برای کمک به افراد در مدیریت علائم و بهبود کیفیت زندگی در دسترس است.

  علائم و نشانه های OCD چیست؟

افراد مبتلا به OCD ممکن است دارای وسواس، اجبار یا هر دو باشند. وسواس فکری، امیال یا تصاویر ذهنی مکرر است که مزاحم، ناخواسته است و بیشتر مردم را مضطرب می کند. وسواس های رایج عبارتند از:

ترس از میکروب یا آلودگی

ترس از فراموش کردن، از دست دادن یا جا انداختن چیزی

ترس از دست دادن کنترل بر رفتار خود

افکار پرخاشگرانه نسبت به دیگران یا خود

افکار ناخواسته، ممنوع یا تابو شامل رابطه جنسی، مذهب یا آسیب

تمایل به داشتن اشیاء متقارن یا با نظم کامل

اجبارها رفتارهای تکراری هستند که اغلب در پاسخ به یک وسواس، تمایل به انجام آن را احساس می‌کنند. اجبارهای رایج عبارتند از:

تمیز کردن یا شستن بیش از حد دست ها

سفارش دادن یا چیدمان اقلام به روشی خاص و دقیق

چک کردن مکرر چیزها، مانند قفل بودن در یا خاموش بودن فر

شمارش اجباری

دعا کردن یا تکرار کلمات در سکوت

همه افکار تکراری وسواس نیستند و همه مراسم یا عادات اجباری نیستند. با این حال، افراد مبتلا به OCD به طور کلی:

نمی توانند وسواس ها یا اجبارهای خود را کنترل کنند، حتی زمانی که می دانند بیش از حد هستند.

بیش از 1 ساعت در روز را صرف وسواس یا اجبار آنها کنید.

از اجبار آنها لذت نبرید، اما ممکن است به طور موقت از اضطراب آنها رهایی پیدا کنید.

به دلیل این افکار یا رفتارها مشکلات قابل توجهی را در زندگی روزمره تجربه کنید.

برخی از افراد مبتلا به OCD همچنین دارای اختلال تیک هستند که شامل حرکات یا صداهای تکراری است. تیک های حرکتی حرکات ناگهانی، کوتاه و تکراری هستند، مانند پلک زدن و سایر حرکات چشم، گریم صورت، شانه بالا انداختن و تکان دادن سر یا شانه. تیک‌های صوتی شامل مواردی مانند پاک کردن مکرر گلو، خرخر کردن یا صدای غرغر می‌شود. برای افراد مبتلا به OCD معمول است که یک اختلال خلقی یا اختلال اضطراب تشخیص داده شده نیز داشته باشند.

علائم OCD ممکن است در هر زمان شروع شود، اما معمولا از اواخر دوران کودکی و بزرگسالی شروع می شود. اکثر افراد مبتلا به OCD در بزرگسالی جوان تشخیص داده می شوند.

علائم OCD ممکن است به آرامی شروع شود و برای مدتی از بین برود یا با گذشت زمان بدتر شود. در زمان استرس، علائم اغلب بدتر می شوند. وسواس ها و اجبارهای یک فرد نیز ممکن است در طول زمان تغییر کند.

افراد مبتلا به OCD ممکن است از موقعیت هایی که علائم آنها را تحریک می کند اجتناب کنند یا برای مقابله با آنها از مواد مخدر یا الکل استفاده کنند. بسیاری از بزرگسالان مبتلا به OCD تشخیص می دهند که رفتارهای اجباری آنها منطقی نیست. با این حال، کودکان ممکن است متوجه نباشند که رفتار آنها غیرعادی است و اغلب می ترسند که اگر برخی از مناسک اجباری را انجام ندهند، اتفاق وحشتناکی رخ دهد. والدین یا معلمان معمولاً علائم OCD را در کودکان تشخیص می دهند.

اگر فکر می کنید ممکن است شما یا فرزندتان OCD داشته باشید، با یک ارائه دهنده مراقبت های بهداشتی صحبت کنید. در صورت عدم درمان، علائم OCD می تواند شدید شود و در زندگی روزمره اختلال ایجاد کند.

عوامل خطر OCD چیست؟

اگرچه علل دقیق OCD ناشناخته است، عوامل خطر مختلف شانس ابتلا به این اختلال را افزایش می دهند.

ژنتیک: مطالعات نشان داده اند که داشتن یکی از بستگان درجه یک (والدین یا خواهر و برادر) مبتلا به OCD با افزایش احتمال ابتلا به این اختلال همراه است. دانشمندان هیچ ژن یا مجموعه‌ای از ژن‌ها را شناسایی نکرده‌اند که به طور قطعی منجر به OCD شود، اما مطالعات برای بررسی ارتباط بین ژنتیک و OCD ادامه دارد.

زیست شناسی: مطالعات تصویربرداری مغز نشان داده است که افراد مبتلا به OCD اغلب در قشر پیشانی و ساختارهای زیر قشری مغز تفاوت هایی دارند، مناطقی از مغز که بر توانایی کنترل رفتار و پاسخ های احساسی تأثیر می گذارد. محققان همچنین دریافته‌اند که چندین ناحیه مغز، شبکه‌های مغزی و فرآیندهای بیولوژیکی نقش کلیدی در افکار وسواسی، رفتار اجباری و ترس و اضطراب مرتبط دارند. تحقیقات برای درک بهتر ارتباط بین علائم OCD و بخش‌هایی از مغز در حال انجام است. این دانش می‌تواند به محققان کمک کند تا درمان‌هایی را با هدف مکان‌های خاص مغز توسعه دهند و تطبیق دهند.

خلق و خوی: برخی تحقیقات نشان داده است افرادی که رفتارهای محتاطانه تری از خود نشان می دهند، احساسات منفی را تجربه می کنند و علائم اضطراب و افسردگی را در کودکی نشان می دهند، بیشتر در معرض ابتلا به OCD هستند.

ترومای دوران کودکی: برخی از مطالعات ارتباط بین ترومای دوران کودکی و علائم وسواس را گزارش کرده اند. برای درک این رابطه به تحقیقات بیشتری نیاز است.

کودکانی که به طور ناگهانی علائم OCD ایجاد می‌کنند یا پس از عفونت استرپتوککی بدتر شدن علائم OCD را تجربه می‌کنند، ممکن است با اختلالات عصبی خودایمنی کودکان مرتبط با عفونت‌های استرپتوککی (PANDAS) تشخیص داده شوند.

OCD چگونه درمان می شود؟

درمان به بسیاری از افراد کمک می کند، حتی آنهایی که شدیدترین اشکال OCD را دارند. متخصصان سلامت روان OCD را با داروها، روان درمانی یا ترکیبی از درمان ها درمان می کنند. یک متخصص سلامت روان می تواند به شما کمک کند تصمیم بگیرید کدام گزینه درمانی برای شما بهترین است و مزایا و خطرات هر کدام را توضیح دهد.

پیروی از برنامه درمانی شما بسیار مهم است زیرا روان درمانی و دارو درمانی ممکن است مدتی طول بکشد تا اثربخش باشد. اگرچه هیچ درمانی برای OCD وجود ندارد، درمان‌ها به افراد کمک می‌کنند علائم خود را مدیریت کنند، در فعالیت‌های روزمره شرکت کنند و زندگی کامل و فعالی داشته باشند.

منبع: nimh.nih.gov